Kalp ve Ruh

Seni seviyorum diye bu kadar eziyet edilmez ki bu kalbe,

Nasıl da sabrediyor nasıl da seviyor işte,

Kırıldığı yerleri kendi sarmalıyor,

Olsun diyor, olsun sen yine de sev, yılma...

Olsun diyor, sen kırıl ama sakın ha kırma..

Ama gün geliyor, her yeri kırık olan kalp,

Artık işlevini yitiriyor,

Harabeye dönmüş adeta, tahammül edemiyor,

Sevme artık diyor ruha,

Sevme ve bana eziyet etme...

Ruh, peki diyor, sen de öyleyse bana eşlik etme...

Tam ayrılacakken kalp yine dile geliyor,

Ben vefasız olamam, sen yine de gitme,

Milyon kez kırılmaya razıyım bu bedeni terk etme,

İşte bu yüzden bu kalp böyle naif böyle merhametli,

Ruha bile kırılıp da elveda diyemiyor ki...