İnsanların hayatlarında neredeyiz ? Onlar bizim hayatımızda neredeler ? Hiç farkında mıyız bir kelime, bir bakış , bir dokunuşla birbirimizin hayatında iyi ya da kötü ne kadar etkimiz olduğunun ? Sahi, bunlar ince mevzular.. İncelikler yüzünden incitmiyor muyuz birbirimizi.. Ah.. Hep bu incelikler... Bir kelimenin tesiri aylar, yıllarca etkisini aynı tazeliğinde gösterebiliyor.. O alelade görülüp sarf edilen bir kelime, nasıl da insanın yüreğine yüreğine işliyor.. Kelimeler bazen insanın ruhunu öyle tanıtıyor ki.. Kimi zaman sana gül bahçesinde geziniyor hissi sunuyor, kimi zaman bir çöplüğe çıkarıyor yolunu... O an, ya sonsuza kadar orada kalmayı, ya da bir saniye bile kaybeden uzaklaşmayı düşündürüyor.. Sen kelimelerinle güzelsin ya da çirkinsin, çünkü sen gönlünden dökülen nağmelerin oluşturduğu sensin... Şimdi bir kez daha yokla kendini, kelimelerinle kimlere şifa olmuşsun ya da kimlere zehir ?
İnsanların birbirlerine ferahlık vermeleri,yol göstermeleri,o yollarına ışık olmaları gibisi var mı ? İnsanın hayatında dönüm noktaları varmış, o dönüm noktalarında karşılaştıkları.. Şimdi bir bir düşünürken o yolları, o yollarda karşıma çıkanları, gelenleri, gidenleri... Bir bahçeymiş kalbim... O bahçedeki ayrık otlarını bir bir ayıklamışım.. Hatta bahçemde ot kalmamış diye gülümseyerek söylerken bana ışık olan dosta şu cevabını kazıdım ruhuma: "Arkadaşlar mevsimlik çiçekler gibidir. Onlar bir açar, bir solar.. Ama dost dediğin en fazla üç-dört tanedir,o ağaçtır ve hep bahçendedir. Ayrık otları hep olacak bahçende, sen yaşadığın sürece onları hep ayıklayacaksın.." Bahçemdeki ağaçlarımın kökleri daha da derinleşsin o halde.. Güllerim de rengarenk açsın en kokulusundan... Ve ben bahçeme gözüm gibi bakayım.Sevgiyle,şükürle,hep iyilikle..
Hayatındaki her anın üzerine bir güzellik katabiliyorsan işte en güzeli bu.. Yaşadığın her bir anı ruhunun derinliklerinde hissedebiliyorsan.. Seviyorsan çıkarsızca, şefkat duyabiliyorsan, umudun varsa yarınlara dair, hayallerin varsa, dahası onları destekleyen sevdiklerin varsa yanında, en güzeli...
Bir yol çizmişsen kendine, ve o yolda sabırla yürümüşsen, en güzeli...
İnsanın bir şeylerin farkına varması uzun yıllar alabiliyor. Farkına varamadığın her an için ömründen ömür gidiyor. Fark etmek önce kendini, kainatı, kainatın sahibini, sonra ona dost olan gönülleri, sana yakın olan gönülleri... Kimi yıllardır yanı başında olan ama keşfetmediğin olabiliyor.
Sanırım beni en heyecanlandıran sözlerden biri, keşfetmek... Yenilikle iç içe olmak. Yeni mekan, tad, koku,insan.. Yeni bir yaş...
Şu hayatta en güzel şeylerden biri, istediğin zaman,
istediğin işi, istediğin şekilde yapabilmektir.. Başka bir güzellik de, insanların yaşadıkları mekanlara, hayatlara, gönüllerine güzel etkiler bırakmaktır.. Gülümsemelerine sebep olmaktır. Adeta, karanlık bir odadan, aydınlığa geçmek için basit bir hamle ile ışığı açmak gibi.. Eğer yoksa o elektrik devresi, onu sıfırdan yapmak gibi.
Hepimizin aradığı nihayetinde huzur değil mi? Huzur verebilmeli, hayal ettiğin mekanlarla, söylediğin cümlelerle, bir bakışınla, bazen susuşunla,bazen sadece dinleyerek, yanında olarak. Ne istediğini bilmeli,
bunun için de belli bir farkındalığa ermeli.
Hayatımızdaki seçimler bizi biz yapandır. Bazen ayıklarız insanları hayatımızdan, aynı frekansta değilsek eğer, peki bunu neden her gün içinde olduğumuz, nefes aldığımız mekanlarda yapmayız ?
İnsan ruhunu önemseriz, peki ya mekan ruhu ? Seçtiğin her mekan sana huzur verebilmeli. İşte bu noktada başlar mekan ruhu... Seçtiğin, yaşadığın her mekanın ruhu seni sarıp sarmalamalı. Aniden içine gelen sıkıntının sebebi de, ruhunu sarmayan ortamlarda
ya da ruhunu sarmayan insanlarla olmandır belki de.
Şimdi bunu düşünerek yaşamaya devam ettiğinde, her gün içinde bulunduğun mekanları gözden geçirdiğinde fark edeceksin. Hep tercih
ettiklerini, neden tercih ediyorsun, neden etmiyorsun, aslında sen neyi arıyorsun ? Bunu düşündüğün an kıymetini bileceksin tercihlerinin, diğerlerini ise değiştireceksin zamanla. Aradığın huzur, önce kendi ruhunda.
Kayıtlar
