Çiçekler

Güneşin kızıllığında kuruttu güllerini,

Mis gibi zambak bahçelerine daldı sonra,

Turkuaz rengiydi ırmaklar,

İçine attı kuruyan gülleri, dallarıyla...

Yeni tohumlar yeşertmeliydi şimdi,

Yeniden sabırla, canını verircesine bakmalıydı onlara,

Sevmeliydi doyasıya,

O tohumlar yeşermese de sevmeliydi,

Fedakârlık etmeliydi...

Can suyunu gülümsemesiyle birleştirmeliydi,

Her bir çiçek avuçlarında açmalıydı adeta,

Ve bir isim vermeliydi onlara,

Her bir isim onun da gönlünde yer etmeliydi,

Canım demeliydi, sarılmalı, buram buram kokusunu içine çekmeliydi,

Ve dallarından koparmaya kıymamalıydı,

Uzaktan sevmeliydi,

Bir o kadar da yakından,

İncitmeden, dallarını kırmadan...