Güneşin Kızıllığı

Gönlümde yeşerttiğim bahçenin susuz toprağına düşmüş, gözyaşlarının her bir tanesi,

Şimdilerde çokça özlüyor, bir de avucunda birlikte topladığımız gülleri tutuyormuşsun,

O güller ki, bir ikindi vakti kızıllığında çıkmıştı yollarıma,

Sonra sen...

Sonra adımını her bir atışında daha da canlanmıştı o yollar,

Ne güzeldi, güller, yollar, güneşin kızıllığı...

Ne güzeldi o yıllar... 

Hayat bu kadar ağır gelmiyordu,

Toz pembelikte karartılar oluşmamıştı daha,

Ve sen, en saf hali sevmenin,

En temiz seven, incitmekten tir tir titreyen,

Nasıl anlatılır ki içten sevmen,

Bir tek yaşanabilir..

Yaşlanılabilir o anılarla...