İnsan; o her zaman alışkın olduğu parlayan gözleri-kalpleri aynı
canlılığıyla görmek istiyor,bencillik değil,o kalbin iyi olması için dua
ettiğinden,sevdiğinden... Her içten merhabasında, tokat gibi sözlerle
karşılansa da,olsun diyor.. O mutlu olsun yeter ki.. Hep iyilik istiyor,dua
ediyor,gözünü bir kez olsun kırpmıyor çoğu gece... Kendi için etmediği en güzel
duaları ona saklıyor... Kendi uçurumda olsa bile,hissettirmekten
korkuyor,üzülmesin diye...
Bu fedakarlık değil de
nedir? Sevmek her zaman yanında olmak değil midir? Egolarını bir kenara
bırakmak değil midir? Tahammül etmek değil midir? Her zaman kendinden önce ona
dua etmek değil midir?
Bilmiyorum ama,sevmek
asla "bencillik" değildir.. Aksine "sencillik"tir...
0 yorum:
Yorum Gönder