Sabrın Sonu

Karanlığın en zifirisinde kayboluyorken,

Bir el tuttu ve çekti seni aydınlığa,

Düşünsene, sebepsiz bir karamsarlık varmış içinde,

Gözlerinde bir perde,

Göremez olmuşsun aydınlığı,

Sürekli acılar içinde kıvranıyor,

Ve sebebini bilmiyormuşsun,

Hipnoz olmuşçasına,

Ve biri elini şıklatmış,

Ayılmışsın birden,

Gözlerindeki perdeler aralanmış,

İçinde boğulduğun gözyaşların,

Kalbindeki karartılar,

Sebepsiz karanlığın yok oluvermiş,

Özlemle beklediğin gözündeki ışıltı yerine gelivermiş,

Bu, sabrın sonundaki selâmetmiş...