Yalnızlığın Kollarında Bir Şair

Hislerime tercüman olur mu şimdi,kırılmış bir su şişesi,

Denize atılmadan kurtulmuş elinden,

Ah nerede hani içindeki özlemi,

Denize varamadan kırılmış,kalmış bir başına,tıpkı şair gibi.

Satır aralarında kalan gözyaşları boğuyor şairi,

Yazarken ağlıyor her harfini,

Yalnızlığı yazdırıyor cümleleri,

Kimi zaman yalnızlığı kahrediyor,

Yalnız dolaşıyor sokakları,bahçeleri,

Acı çekmese mürekkebi dolmuyor kaleminin,

Yalnızlık alıyor kollarına ,

En sadık dostunum diyor.

Şair,elinde bir fincan kahve,

Loş bir ışık ikindi vaktinde,

Ahşap kokulu bir oda ahşap bir pencere

Manzarada sararmış solmuş yapraklar eşliğinde,

Hüznün bestesiyle 

Kalemi kibarca yazıyor son şiirini,

Yazdıkları canlanıyor karşısında,

Deniz diyor,suları eline geliyor,

Güneş diyor,camdan bir ışık hüzmesi geliyor yazdığı satırlara

Sevdiğinin ismini yazıyor da,

Bir o gelmiyor,gelemiyor yanına,

Yine şair yalnızlığın kollarında..

Şair yazıyor:Yalnızlık kutsaldır.şiirinin sonunda