Ne çok acılarla yoğruluyor insanlar,
O güzel canlara gözünü kırpmadan kıyanlar varken,
Bir damla göz yaşına
kıyamayan insanlar nerede ?
Vicdanımızı susturur olmuşuz şimdilerde..
Benliğimizden başka her şeye
kör..
Hakkın hatırını yaşamının gayesi edinenler nerede ?
Öyle bir devir ki, bir yandan zulme sessiz kalmıyoruz derken,
Susturulmak
için daha da zulüm görüyoruz...
Ebu Cehiller yanı başımızda kol gezerken,
Hamzalar, Ömerler nerede ..?
Bu mu İslâm ruhu ?
Sustuk... Duamız da mı yoktu ..?
Peki ya vicdanımız, merhametimiz,
şefkatimize ne oldu ?
İnadına daha çok sarılmalı değil miydik değerlerimize...?
Ama riyakar
değil... İçten, samimane...
Sözde lânetleyerek değil... Olması gerekeni yaparak...
Vatanına, milletine
sadık kalarak...
Elinden gelse, tüm acıların önüne kendi benliğini koyarak...
Nefsime ithafen...
0 yorum:
Yorum Gönder